Adwokat Łukasz Witański

blog prawniczy

Odszkodowanie - koszty leczenia w ramach prywatnej służby zdrowia i u wybitnych specjalistów.

lis 132018

adwokat zdjecie odszkodowania

Odszkodowanie powypadkowe, a leczenie prywatne – uwagi ogólne.

W poprzednim artykule dotyczącym odszkodowania powypadkowego (artykuł - Odszkodowanie powypadkowe - uwagi ogólne) zwróciłem uwagę na zagadnienie związane z kosztami leczenia w prywatnych klinikach, czy kosztami leczenia u wybitnych specjalistów. Co do zasady można bowiem oczekiwać, że zabiegi przeprowadzone w nowoczesnych klinikach przez wybitnych specjalistów dają poszkodowanemu większe szanse na uzyskanie poprawy zdrowia niż w placówkach gorzej wyposażonych. Oczywiście nie twierdzę, że każda prywatna klinika jest lepsza niż uspołeczniona służba zdrowia, jak również, że tylko w prywatnych klinikach pracują wybitni specjaliści. Jednakże należy zastanowić się czy odszkodowanie powinno się ograniczać do kosztów leczenia w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego czy też poszkodowany może skorzystać z zabiegów spoza tego systemu i czy może domagać się zwrotu takich kosztów. Również należy zwrócić uwagę na fakt, że nie wszystkie świadczenia zdrowotne czy leki są refundowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Zupełnie inny jest też czas oczekiwania na leczenie w ramach leczenia refundowanego i prywatnego. By udzielić kategorycznej odpowiedzi na te pytania trzeba znać okoliczności konkretnego przypadku, niemniej jednak postaram się przedstawić orzecznictwo sądowe, które pomoże przybliżyć zagadnienie. W literaturze prawniczej często przy tych zagadnieniach powoływane są orzeczenia jeszcze z lat 90 lub nawet 60, dlatego tez postaram się skorzystać z orzeczeń nowszych, niemniej jednak wzmiankowane starsze orzeczenia, także postaram się przybliżyć, gdyż w dalszym ciągu są, i to od wielu lat, cytowane, zatem zachowały walor aktualności, zresztą są także przywoływane w w/n uchwale 7 sędziów SN z 2016 r. Chciałbym też zwrócić uwagę na to, że orzecznictwo sądowe nie jest w tym temacie jednolite, przy czym nie chodzi o to, czy leczenie w niepublicznej służbie zdrowia winno być kompensowane, ale o warunki w jakich jest to możliwe. Dla pogłębionej lektury polecam uzasadnienie uchwały Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 19 maja 2016 r. w sprawie III CZP 63/15, w którym przedstawiono zarys dotychczasowego, nie do końca jednolitego, orzecznictwa w tym zakresie.

Odszkodowanie, a koszty leczenia u wybitnych specjalistów.

Kwestia ta była przedmiotem rozpoznania Sądu Najwyższego w sprawie II PR 217/69, który wydał wyrok dnia 26 czerwca 1969 r. Jest to jedno z tych orzeczeń, o których wspomniałem wyżej, tzn. zostało wydane w latach 60, ale ciągle jest powoływane w nowszych orzeczeniach. W części zważeniowej SN wskazał, że „Fakt konsultowania się powoda u specjalistów tej miary co prof. Krwawicz w L. i prof. Arkin w W., jak również fakt leczenia się w Instytucie Okulistycznym im. Piłatowa w O. oraz fakt poniesionych w związku z tym wydatków nie może być kwestionowany w świetle wiarygodnych zeznań jego żony i świadectwa Instytutu z 13.VI.1966 r. W sytuacji konkretnego zagrożenia całkowitą ślepotą szukanie pomocy i porady u wybitnych specjalistów oraz w znanym zakładzie leczniczym nie może być uznane za zbędne, obowiązek więc zwrotu związanych z tym wydatków, co do wysokości których nie ma zarzutu ich wygórowania, objęty jest przepisem art. 444 § 1 KC.”.
Jednocześnie, jak wskazałem wyżej, orzeczenie to było przedmiotem analizy dokonanej przez SN, co znajduje wyraz w uzasadnieniu powołanej uchwały Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 19 maja 2016, w którym to uzasadnieniu zostało wskazane:
„W sprawie o odszkodowanie w związku z wypadkiem przy pracy Sąd Najwyższy przyjął możliwość pokrycia kosztów odpłatnych konsultacji medycznych u specjalisty (wyrok z dnia 26 czerwca 1969 r., II PR 217/69, OSNCP 1970, nr 3, poz. 50). Poszkodowanemu groziło niebezpieczeństwo pełnej utraty wzroku, toteż Sąd Najwyższy uznał, że szukanie pomocy i porady u wybitnych specjalistów oraz w znanym zakładzie leczniczym nie może być uznane za zbędne. Do kosztów leczenia w rozumieniu art. 444 § 1 KC zaliczono zatem koszty leczenia u wybitnego specjalisty, przy czym decydujące znaczenia miał sam charakter uszczerbku na ciele poszkodowanego. Sąd Najwyższy dostrzegł konieczność pokrycia jedynie „kosztów niewygórowanych”. Przedstawiony wyrok pośrednio potwierdza stanowisko Sądu Najwyższego, że poza wypadkami szczególnymi leczenie powinno odbywać się w ramach powszechnego systemu ubezpieczeń.”

Odszkodowanie, a koszty leczenia w „prywatnej” służbie zdrowia.


Z analizy orzecznictwa sądów wynika, że większych kontrowersji nie budzi już możliwość uwzględnienia kosztów prywatnego leczenia poszkodowanego przy orzeczeniu odszkodowania, natomiast w niektórych orzeczeniach pojawiają się pewne warunki, które powinien wykazać poszkodowany (lub zobowiązany według innych orzeczeń). Można spróbować zbudować pewien katalog okoliczności, które uzasadniają przyznanie odszkodowania za leczenie w prywatnej służbie zdrowia, jak brak dostępu do określonego leczenia w ramach publicznej służby zdrowia, czy znaczny czas oczekiwania na leczenie w ramach leczenia refundowanego (ten drugi czynnik może też powodować faktyczny brak dostępu do leczenia refundowanego). Jednakże, co także wynika z orzeczeń poniższych, zawsze liczą się okoliczności konkretnego przypadku. Chciałbym tez zwrócić uwagę, że w orzeczeniach można np. znaleźć fragmenty dotyczące znacznego oczekiwania na leczenie, ale z dodatkowym zapisem „niewskazanego medycznie czasu jego zrealizowania”.
Jednym z ważniejszych orzeczeń w tym zakresie, była powołana już uchwała Siedmiu Sędziów SN z dnia 19 maja 2016 r. w sprawie III CZP 63/15, w której uzasadnieniu przeczytać można, poniższy, niezwykle istotny fragment:
„Przepis art. 444 § 1 KC nie przesądza, w jakim systemie organizacyjno- prawnym może dojść do poddania się poszkodowanego czynnościom leczniczym lub rehabilitacyjnym. W orzecznictwie Sądu Najwyższego i piśmiennictwie wskazuje się, że rygorystyczne preferowanie systemu ubezpieczeń społecznych, oferującego bezpłatne usługi medyczne, z wielu powodów jest trudne do zaakceptowania. Poszkodowany nie może być pozbawiony możliwości korzystania z leczenia lub rehabilitacji, które mogłyby doprowadzić do odpowiedniego efektu restytucyjnego w zakresie jego stanu zdrowia, nawet jeżeli realizowane świadczenia medyczne powodować mogą powstanie odpowiednich, zwiększonych kosztów. Należy pozostawić mu zatem możliwość wyboru systemu leczenia publicznego lub prywatnego, przynajmniej w takiej sytuacji, w której brak podstaw do przyjęcia istnienia pełnego wyboru alternatywnego z racji istotnego ograniczenia faktycznego dostępu do usługi medycznej oferowanej w ramach powszechnego systemu ubezpieczeń. Chodzi tu przede wszystkim o sytuacje typowe, tj. szerszy zakres prywatnych usług medycznych, niemożność skorzystania przez poszkodowanego ze świadczenia medycznego oferowanego przez publiczny system świadczeń z powodu odległego, niewskazanego medycznie czasu jego zrealizowania. Katalog takich zdarzeń może być, oczywiście, uzupełniony o sytuacje szczególne wynikające z konkretnego stanu faktycznego, w którym istotny jest nie sam dostęp faktyczny do publicznej usługi medycznej, ale także poziom merytoryczny i techniczny takiej usługi z punktu widzenia medycznych rokowań jej efektywności (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 1969 r., II PR 217/69 OSNC 1970, nr 3, poz. 50). Nie jest też wyłączone, że w sytuacjach, w których zachodzi ograniczony dostęp do usługi medycznej, za koszty celowe w rozumieniu art. 444 § 1 KC można uznać także koszty leczenia lub rehabilitacji poniesione za granicą”
Teza ta została m.in. powtórzona w Wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi - I Wydział Cywilny z dnia 8 lutego 2018 r., w sprawie I ACa 784/17 (Legalis). Jest to jedno z nowszych (na datę sporządzenia artykułu – 2018 r.) orzeczeń związanych z rozpatrywanym tematem.

Kolejnym orzeczeniem, w którym znalazły się rozważania dotyczące zarówno leczenia u wybitnych specjalistów, jak i leczenia w ramach prywatnej służby zdrowia jest Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie - V Wydział Cywilny z dnia 30 października 2012 r., w sprawie VI ACa 590/12 (Legalis):
„W świetle art. 444 § 1 KC obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki, bez względu na to, czy podjęte działania przyniosły poprawę zdrowia. W szczególności będą to koszty leczenia, a więc wydatki związane z postawieniem diagnozy, terapią i rehabilitacją poszkodowanego. Ich zakres nie może ograniczać się do wydatków kompensowanych w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, lecz powinien obejmować koszty działań, podjętych z uzasadnionym - zważywszy na aktualny stan wiedzy medycznej - przekonaniem o spodziewanej poprawie stanu zdrowia poszkodowanego. Stąd uzasadnione może być żądanie zwrotu kosztów, jakie poszkodowany poniósł na konsultację u wybitnego specjalisty. Poszkodowany może domagać się kompensaty także: kosztów transportu, kosztów odwiedzin osób bliskich, kosztów szczególnego odżywiania i pielęgnacji w okresie rekonwalescencji, kosztów nabycia specjalistycznej aparatury rehabilitacyjnej, kosztów przyuczenia do wykonywania nowego zawodu, zwrotu utraconych zarobków. Jeśli więc powódka przedstawiła jeszcze w postępowaniu likwidacyjnym rachunki za usługi medyczne świadczone na jej rzecz do końca 2005 r. w ramach prywatnej służby zdrowia, i wydatki te były uzasadnione z punktu widzenia medycznego w ówczesnym stanie zdrowia powódki, będącym następstwem wypadku, to zdaniem Sądu Apelacyjnego zasądzenie na rzecz powódki powyższej kwoty jako odszkodowania było w pełni uzasadnione.”

Jednocześnie przy rozpatrywaniu tematyki kosztów leczenia w ramach prywatnej służby zdrowia nie można pominąć Wyroku Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie I CSK 384/07 (Legalis), który to wyrok jest bardzo często powoływany w orzecznictwie. Jednakże odnosi się on do szeregu kwestii, m.in. leczenia w prywatnej klinice za granicą, ciężarów dowodowych, operacji zagranicznych opłacanych ze środków publicznych, żądania poszkodowanego do naprawienia szkody przez wyłożenie z góry sumy potrzebnej na koszty leczenia, wobec czego zasadnym wydaje się jego osobne omówienie.

Z orzeczeń powyższych zatem wynika, że jest możliwe skorzystanie z pomocy wybitnych specjalistów i prywatnego leczenia. Niemniej jednak orzeczenia nakazują rozpatrzenie okoliczności każdego konkretnego przypadku, a przy tym powołują się na takie kwestie jak niewygórowane koszty, zasadność z medycznego punktu widzenia, uzasadniony stan wiedzy medycznej, ograniczony dostęp do usługi medycznej itp.

 

Adwokat Katowice - Łukasz Witański - strona główna

Wysokość zadośćuczynienia.

paź 172018

Przechodząc do szczegółowych kwestii związanych z roszczeniami z tytułu wypadków drogowych (artykuł dotyczący wykazu roszczeń z tytułu wypadków komunikacyjnych), przedstawię kwestię związane w wysokością zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie przyznawane w oparciu o art. 445 § 1 k.c., nie dotyczy wyłącznie wypadków komunikacyjnych, dotyczy również błędów lekarskich, pobicia, wypadków na niezabezpieczonym terenie, innych krzywd wynikających z czynów niedozwolonych itp. Niektóre z okoliczności wpływających na wysokość zadośćuczynienia, w szczególności konkretne orzecznictwo przedstawię w osobnych artykułach.

 

Wysokość zadośćuczynienia – funkcja zadośćuczynienia i ogólne zasady.

Zadośćuczynienie jest sposobem naprawienia krzywdy w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. O wysokości zadośćuczynienia decyduje rozmiar doznanej krzywdy. Zadośćuczynienie winno być adekwatne do zakresu cierpień i trwałych skutków wypadku.

Poniżej przedstawiam przykładowe orzecznictwo sądowe w tym zakresie.

„Krzywda wynagradzana zadośćuczynieniem pieniężnym, uregulowanym w art. 445 KC, jest szkodą niemajątkową. Charakter takiej szkody decyduje o jej niewymierności. Przyznanego poszkodowanemu zadośćuczynienia nie należy zatem traktować na zasadzie ekwiwalentności, którą charakteryzuje wynagrodzenie szkody majątkowej. Odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia, o której stanowi art. 445 § 1 KC, ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie być źródłem wzbogacenia.” (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2000 r. w sprawie III CKN 582/98, Legalis)

„Zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 § 1 KC pełni funkcję kompensacyjną, przyznana suma pieniężna ma stanowić bowiem przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Funkcja kompensacyjna przesądza o tym, że powinno mieć ono charakter całościowy, obejmować wszystkie cierpienia psychiczne i fizyczne, doznane, jak i te, których wstąpienie w przeszłości jest spodziewane, nie może być ono zatem symboliczne, a jego wysokość musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną adekwatną do warunków gospodarki rynkowej. Za nadaniem prymatu funkcji kompensacyjnej przemawia także charakter dobra chronionego w przepisach dotyczących zadośćuczynienia. Zdrowie jest bowiem dobrem szczególnie cennym i zasądzanie niskich kwot tytułem zadośćuczynienia w przypadkach ciężkiego uszkodzenia ciała lub/i rozstroju zdrowia prowadzi do niepożądanej jego deprecjacji.” (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2018 r. w sprawie V CSK 344/17, Legalis)


Konkretne okoliczności wpływające na wysokość zadośćuczynienia.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia należy wziąć pod uwagę całokształt okoliczności sprawy. Jest to stanowisko jednolicie przyjmowane w orzecznictwie, Każda sprawa jest rozpatrywana indywidualnie, nie ma automatycznego przelicznika, urzędowej tabeli ustalonej na podstawie innych spraw sądowych. Zawsze istotne są okoliczności danej sprawy. Orzeczenia w innych sprawach można ewentualnie zastosować pomocniczo. Również ustalony procentowo uszczerbek na zdrowi ma znaczenie jedynie pomocnicze. W poniżej cytowanym postanowieniu Sąd Najwyższy, odmawiając przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, przedstawił ugruntowaną linię orzeczniczą w tym zakresie, wskazując m.in.:
„Ocena zakresu zindywidualizowanej krzywdy konkretnej osoby i adekwatnego do niej zadośćuczynienia, jest dokonywana przez sądy stosownie do okoliczności każdego, odrębnie rozpatrywanego przypadku (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 99/05, OSP 2009, z. 4, poz. 40). Procentowo określony uszczerbek służy tylko jako pomocniczy środek ustalania rozmiaru odpowiedniego zadośćuczynienia. Należne poszkodowanemu (pokrzywdzonemu czynem niedozwolonym) zadośćuczynienie nie może być mechanicznie mierzone przy zastosowaniu stwierdzonego procentu uszczerbku na zdrowiu[…]” (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 sierpnia 2018 r. w sprawi II CSK 170/18, Legalis).


Zatem okoliczności, które wpływają na rozmiar krzywdy i wysokość zadośćuczynienia, które mogą pojawiać się w danej sprawie są m.in. następujące (nie jest to katalog zamkniętym, a jednie przykładowy):

- czas trwania i stopień intensywności cierpień fizycznych i psychicznych, w tym odczuwanych obecnie,
- długotrwałość leczenia i rehabilitacji, skutki leczenia, stopień wyleczenia,
- ilość operacji, częstotliwość i długość pobytów w szpitalu i związany z tym stres, powikłania pooperacyjne, konieczność zastosowania drutów Kirschnera, późniejsze ich usuwania w drodze następnej operacji,
- nieodwracalność skutków urazu, czyli kalectwo, blizny, zwłaszcza w sytuacji, w której biegły z zakresu chirurgii plastycznej nie daje pewności, co do ich usunięcia czy korekty, blizny ma młoda kobieta, jest to szczególnie istotne z racji wykonywanego zawodu itd., zadośćuczynienie za blizny czytaj więcej,
- szanse na przyszłość, nasilania się objawów w miarę upływu czasu,
- aktywność poszkodowanej osoby przed wypadkiem i po wypadku – np. przed wypadkiem dana osoba była aktywną osobą, uprawiała sporty, prowadziła czynne życie towarzyskie, podróżowała, a po wypadku zaszła w tym zakresie zmiana związana np. z leczeniem, dysfunkcją fizyczną uniemożliwiającą aktywność, złym stanem psychicznym, oszpeceniem ciała i wywołanym tym poczuciem wstydu, blokującym udział w towarzyskich spotkaniach, czy w ogóle blokującym udział w relacjach międzyludzkich,
- stany lękowe, np. obawa przed korzystaniem z samochodu,
- bezradność życiowa i często związane z nią poczucie nieprzydatności, konieczność korzystania ze wsparcia bliskich, czy niemożność udzielenia im wsparcia, ograniczenia w życiu rodzinnym,
- poczucie wykluczenie, osamotnienia,
- wiek poszkodowanego - młody wiek poszkodowanego może uzasadniać przyznanie większego zadośćuczynienia,
- negatywne skutki wypadku w planach życiowych czy karierze zawodowej, np. konieczność odłożenia decyzji o posiadaniu dziecka,


Zatem w każdej sprawie o wysokości zadośćuczynienia decyduje szereg okoliczności konkretnego przypadku, a rzeczywisty rozmiar krzywdy możliwy w zasadzie będzie dopiero po przeprowadzeniu opinii biegłych sądowych, nieraz wielu różnych dziedzin medycznych w jednej sprawie. Pojawiają się więc trudności związane z oszacowaniem wysokości żądania. Jak wskazałem wyżej, nie ma tabel z wysokością zadośćuczynienia za konkretny uszczerbek, które automatycznie należy stosować i nie wydaje się możliwe, ani zasadne, by kiedykolwiek ustawodawca zdecydował się je wprowadzić. Sumy zasądzone w podobnych sprawach nie mogą być stosowane w innych sprawach i nie ma w tym zakresie jakiegokolwiek związania innymi orzeczeniami (tzn. w podobnych sprawach, a nie np. w ponownie rozpoznawanej sprawie na skutek uchylenia wyroku), ponadto z uwagi na ilość czynników wpływających na wysokość zadośćuczynienia, trudno przyjąć, co oznacza termin sprawa podobna. Również ustalony uszczerbek na zdrowiu może mieć co najwyższej znaczenie pomocnicze. Przy ocenie wysokości roszczenia należy mieć na względzie zasadniczy cel zadośćuczynienia – ma ono kompensować całość cierpień fizycznych i psychicznych, ale nie powinno być traktowane wyłącznie jako źródło wzbogacenia, powinno też uwzględniać aktualne stosunki majątkowe w naszym społeczeństwie. Zatem ostrożnie należy podchodzić do zasłyszanych historii o milionowych kwotach zasądzanych przez amerykańskie sądu za polanie się gorącą kawą. Znacząco wygórowane zadośćuczynienie spowoduje oddalenie powództwa w wygórowanej części, a to może rodzić obowiązek zwrotu kosztów drugiej stronie, w części w jakiej oddalono powództwo, ich stosunkowe rozdzielenie, co przy znacznych wysokościach przedmiotu sporu, kosztach niejednokrotnie kilku biegłych w jednej sprawie, lub całych zespołów biegłych może mieć niebagatelne znaczenie.

 

Adwokat Katowice - Łukasz Witański - strona główna

 

 

Roszczenia z tytułu wypadku komunikacyjnego - wykaz wszystkich roszczeń.

paź 102018

adwokat katowice zadoscuczynienie zdjecie

W prostych słowach, ale merytorycznie i konkretnie, ze zrozumieniem i wyczuciem, bez odwoływania się do emocji, bez truizmów czym jest powypadkowa trauma czy śmierć najbliższych, z wykorzystaniem kilkunastoletniego doświadczenia, a nie kopiując cudze teksty, przedstawiam kolejną kategorie na blogu – zadośćuczynienie i odszkodowania za wypadek komunikacyjny.

W razie wypadku komunikacyjnego poszkodowanemu, a w razie śmierci poszkodowanego, jego rodzinie przysługuje szereg roszczeń, które nie ograniczają się tylko do odszkodowania i zadośćuczynienia. W artykule przygotowałem wykaz roszczeń przysługujących, w związku z wypadkiem komunikacyjnym, z ich krótkim opisem, który będę precyzował w dalszych artykułach poświęconych już konkretnym roszczeniom. Dzieląc się wiedzą, którą uzyskałem w czasie wieloletniej pracy w sądzie okręgowym, przybliżę w dalszych artykułach procesowe zagadnienia związane z dochodzeniem w/w roszczeń.
Wykaz przysługujących roszczeń podzielę na dwie kategorię, tj. roszczenia poszkodowanego w wypadku oraz roszczenia związane ze śmiercią osoby najbliższej.

1.Roszczenia poszkodowanego w wypadku.

Zadośćuczynienie za wypadek komunikacyjny.

Podstawą prawną tego żądania jest art. 445 § 1 k.c. zgodnie, z którym w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. W kontekście wypadków komunikacyjnych ważny jest art. poprzedzający, czyli art. 444 k.c. określający roszczenia przysługujące w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Uszkodzenie ciała może wywoływać cierpienia fizyczne i psychiczne. Tytułem przykładu można wskazać sytuację, w której strona poszkodowana była narażona na długotrwałe leczenie i rehabilitację, dolegliwości bólowe, dodatkowo spotęgowane koniecznością poddania się zabiegom operacyjnym, pobyty w szpitalu, a więc i stres z tym związany. Zadośćuczynienie może kompensować kalectwo, oszpecenia ciała w postaci blizn, związane z tym poczucie wstydu. O wysokości zadośćuczynienia powinien w zasadzie decydować rozmiar doznanej krzywdy. Oceniając jej rozmiar należy wziąć pod uwagę całokształt okoliczności każdej sprawy, w tym czas trwania i stopień intensywności cierpień fizycznych i psychicznych, nieodwracalność skutków wypadku, szanse na przyszłość, wiek poszkodowanego. Znaczenie ma również pojawiające się po wypadku poczucie bezradności życiowej, stany lękowe, a także to, że po wypadku często osoba aktywa, wycofuje się z aktywności życiowej.
Zadośćuczynienie jest więc świadczeniem pieniężnym, mającym rekompensować cierpienia fizyczne i psychiczne.

Artykuł na temat wysokości zadośćuczynienia z tytułu wypadku drogowego.

Odszkodowanie za wypadek komunikacyjny.

Zgodnie z art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.
Zgodnie z tym przepisem naprawienie szkody obejmuje wszelkie koszty wynikłe z powodu zaistniałego uszczerbku, więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki, bez względu na to, czy podjęte działania przyniosły poprawę zdrowia. W szczególności będą to koszty leczenia, nie tylko w zakresie terapii, ale też wydatki związane z diagnozowaniem i rehabilitacją. Poszkodowany może domagać się rekompensaty kosztów transportu, uzasadnionych wydatków na odzież, która musiała zostać wymieniona w okresie zdrowienia, kosztów opieki, koszty diety specjalistycznej. Naprawienie szkód może obejmować koszty zakupu i montażu sprzętu rehabilitacyjnego, części zamiennych do posiadanego już sprzętu.
Ten rodzaj odszkodowania dotyczy szkód na osobie, które mają charakter majątkowy.

Artykuł szczegółowy dotyczący odszkodowania za wypadek.

Renta z tytułu wypadu komunikacyjnego.

Zgodnie z art. 444 § 2 kc jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.
Zwiększenie potrzeb poszkodowanego polega na konieczności pokrycia kosztów utrzymania, powstałych w następstwie wypadku. Przykładowo można wskazać na koszty związane z zapewnieniem poszkodowanemu opieki, koszty rehabilitacji, koszty zmiany warunków bytowych, wymagania dietetyczne.
W zakresie żądania renty z tytułu utraty zdolności do pracy zazwyczaj Sąd porównuje dochody poszkodowanego, jakie uzyskiwałaby z tytułu zatrudnienia na stanowisku sprzed wypadku, z otrzymywanymi świadczeniami z ubezpieczenia społecznego lub obecnymi zmniejszonymi wynagrodzeniami.
Renta ma na celu wynagrodzenie szkody przyszłej. Do powstania roszczenia o rentę wystarcza wystąpienie jednej z podanych w przepisie art. 444 § 2 k.c. okoliczności. Każda z wymienionych w powołanym przepisie przesłanek może stanowić samodzielną podstawę zasądzenia renty.

Ustalenie odpowiedzialności na przyszłość za skutki wypadku.

Żądanie to nie jest zbyt popularne, chociaż zwalnia poszkodowanego z obowiązku udowodnienia istnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności podmiotu, na którym ta odpowiedzialności ciąży w kolejnym procesie w razie ujawnienie się dalszych negatywnych skutków. Znajduje podstawę prawną w art. 189 kpc.

Szkody majątkowe powstałe na skutek wypadku komunikacyjnego.

Oprócz szkód, których osobowych, których doznał poszkodowany, na skutek wypadku mogą powstać szkody w jego majątku, przede wszystkim zniszczony może zostać samochód i rzeczy, które się w nim znajdują. Tego rodzaju szkody również powinny zostać naprawione, a podstawią roszczeń jest art. 361 kc. Roszczenia te obejmują m.in.:

- odszkodowanie za uszkodzenie samochodu,
- zwrot kosztów najmu samochodu zastępczego,
- koszty holowania,
- odszkodowanie za zniszczone rzeczy znajdujące się w samochodzie.

2. Roszczenia związane ze śmiercią najbliższej osoby.

Roszczenia z tego tytułu reguluje art. 446 k.c., jego pełne brzmienie jest następujące:
Art. 446 § 1. Jeżeli wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła śmierć poszkodowanego, zobowiązany do naprawienia szkody powinien zwrócić koszty leczenia i pogrzebu temu, kto je poniósł.
§ 2. Osoba, względem której ciążył na zmarłym ustawowy obowiązek alimentacyjny, może żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody renty obliczonej stosownie do potrzeb poszkodowanego oraz do możliwości zarobkowych i majątkowych zmarłego przez czas prawdopodobnego trwania obowiązku alimentacyjnego. Takiej samej renty mogą żądać inne osoby bliskie, którym zmarły dobrowolnie i stale dostarczał środków utrzymania, jeżeli z okoliczności wynika, że wymagają tego zasady współżycia społecznego.
§ 3. Sąd może ponadto przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego stosowne odszkodowanie, jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej.
§ 4. Sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie za śmierć osoby bliskiej.

Podstawą prawną zasądzenia zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej jest art. 446 § 4 kc, zgodnie z którym Sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.
Zadośćuczynienie ma kompensować krzywdę, w postaci bólu i cierpienia po stronie osób bliskich poszkodowanemu. Skala negatywnych następstw w psychice poszkodowanych w wyniku śmierci osoby bliskiej może być różna w zależności od siły więzi emocjonalnych wiążących ich ze zmarłym jak i wrażliwości poszczególnych osób. Krzywda i jej stopień może wynikać z osamotnienia spowodowanego utratą osoby bliskiej. Wpływ śmierci na psychikę danej osoby z reguły jest oceniony w oparciu o opinię biegłych z zakresu psychologii czy psychiatrii.

Prawo żądania zwrotu kosztów leczenia i pogrzebu.

Prawo do żądania zwrotu kosztów leczenia i pogrzebu poszkodowanego przysługuje osobie, która te koszty faktycznie poniósł.

Prawo do renty.

Podstawą prawną tego roszczenia jest art. 446 § 2 k.c.. Przysługuje ono osobom, względem których ciążył na zmarłym ustawowy obowiązek alimentacyjny. Kwestie osób uprawnionych do alimentów reguluje kodeks rodzinny i opiekuńczy, zwłaszcza art. 129 kro. Zasadniczo można też wskazać, że wysokość renty determinują zasady ustalania wysokości alimentów. Renty, tzw. fakultatywnej mogą żądać też inne osoby bliskie, którym zmarły dobrowolnie i stale dostarczał środków utrzymania, jeżeli z okoliczności wynika, że wymagają tego zasady współżycia społecznego.

Stosowne odszkodowanie

Zgodnie z art. 446 § 3 k.c. § 3. Sąd może ponadto przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego stosowne odszkodowanie, jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej.

 

Adwokat Łukasz Witański - Kancelaria Adwokacka w Katowicach - strona główna

Atom

Napędza Nibbleblog