maj 302020
Ochrona dłużnika przed nieprawdziwym wpisem do BIG.
Czy zdarzyło się Państwu otrzymać wezwanie do zapłaty długu, który Waszym zdaniem nie istnieje, został spłacony, lub też nie wiecie czego dotyczy? Do wezwania dołączono ogromne logo biura informacji gospodarczej i informację, że brak zapłaty spowoduje przekazanie informacji do rejestrów długów tego biura, co spowoduje znaczne utrudnienie Waszego funkcjonowania na rynku konsumenckim lub prowadzenia działalności. Nieraz kwota jest dość niska, nie wydaje się warte zachodu szukanie odpowiednich przepisów i ustalanie legalności tych działań, więc płacimy.
Czy jednak takie działanie jest zawsze legalne i jakie są warunki przekazania tych informacji do BIG-u, a przede wszystkim co grozi (a grozi) wierzycielowi (wzywającemu do zapłaty) za naruszenie tych warunków?
Na początek chciałbym poczynić pewne zastrzeżenia. Po pierwsze nie zachęcam do nie spłacania długów, o których wiecie Państwo, że istnieją naprawdę i są wymagalne. Niniejszy artykuł dotyczy głównie tych długów, które są nieistniejące, spłacone, bezzasadne lub budzą znaczne wątpliwości co do zasadności i generalnie są sporne. Trzeba też jednak zaznaczyć, że przekazywanie informacji o zobowiązaniach dłużnika, które są uzasadnione i wymagalne, również musi spełnić określone wymagania.
Podstawa prawna przekazywania informacji gospodarczych do biura informacji gospodarczej.
Podstawą prawną przekazywania informacji do BIG jest ustawa o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych z dnia 9 kwietnia 2010 r., a zwłaszcza rozdział 3 ustawy obejmujący art. od 12 do 20. Ustawa zawiera dwie osobne podstawy do przekazywania tych informacji w stosunku do konsumentów (art. 14), jak i dłużniku niebędącym konsumentem, czyli najczęściej przedsiębiorcy (art. 15). Zawiera też przepisy wspólne dla tych grup. Zalecam zapoznanie się z tymi przepisami, gdyż zapisano w nich także wyjątki, od przedstawionych poniżej warunków. W szczególności pozostałe przypadki, poza omówionymi poniżej, zawiera art. 16 ustawy dot. zobowiązania stwierdzonego tytułem wykonawczym;
Przekazywanie informacji dotyczących konsumenta do BIG.
Warunki jakie musi spełnić wierzyciel aby przekazać do biura informacje gospodarcze o zobowiązaniu dłużnika będącego konsumentem, określa art. 14 ust 1. ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych, zgodnie z tym przepisem:
wierzyciel może przekazać do biura informacje gospodarcze o zobowiązaniu dłużnika będącego konsumentem wyłącznie wówczas, gdy są spełnione łącznie następujące warunki:
1)
zobowiązanie powstało w związku z określonym stosunkiem prawnym, w szczególności z tytułu umowy o kredyt konsumencki oraz umów, o których mowa w art. 1871 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2019 r. poz. 1460, z późn. zm.2));
2)
łączna kwota wymagalnych zobowiązań dłużnika będącego konsumentem wobec wierzyciela wynosi co najmniej 200 złotych oraz są one wymagalne od co najmniej 30 dni;
3)
upłynął co najmniej miesiąc od wysłania przez wierzyciela listem poleconym albo doręczenia dłużnikowi będącemu konsumentem do rąk własnych, na adres do doręczeń wskazany przez dłużnika będącego konsumentem, a jeżeli nie wskazał takiego adresu - na adres miejsca zamieszkania, wezwania do zapłaty, zawierającego ostrzeżenie o zamiarze przekazania danych do biura, z podaniem firmy i adresu siedziby tego biura;
4)
nie upłynęło 6 lat od dnia wymagalności zobowiązania, a w przypadku roszczeń stwierdzonych prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczeń stwierdzonych ugodą zawartą przed sądem albo sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd nie upłynęło 6 lat od dnia stwierdzenia roszczenia.
Zatem istotne jest, aby wszystkie te warunki zostały spełnione łącznie. Musi powstać z określonego stosunku prawnego, ustawodawca wskazuje, że w szczególności może to być umowa, o kredyt konsumencki i umowy wymienione w art. w art. 187 ze zn.1 Kpc (został już uchylony ale dotyczył głównie usług o dostawę mediów, pocztowych, telekomunikacyjnych itp.). Jednakże użycie sformułowania „w szczególności” wskazuje na otwarty charakter wyliczenia. Kwota wymagalnych zobowiązań musi wynosić co najmniej 200 zł. Ważne jest również wymaganie, aby wezwanie do zapłaty, zawierało ostrzeżenie o zamiarze przekazania danych do biura.
Wezwanie do zapłaty powinno zawierać też informację o sprzeciwie, co dokładnie opiszę poniżej.
Nie można też pominąć art. 12 ust 1 w/w ustawy, zgodnie z którym wierzyciel może przekazywać do biura informacje gospodarcze w celu ich ujawnienia, jeżeli zawarł z biurem umowę o udostępnianie informacji gospodarczych. Zatem nie każdy przedsiębiorca może przekazywać informację, tylko taki, który zawarł odpowiednią umowę z BIG.
Przekazywanie informacji dotyczących dłużnika niebędącego konsumentem do BIG (czyli głównie przedsiębiorców)
Przesłanki przekazania informacji o dłużniku niebędącym konsumentem, czyli najczęściej o dłużniku będącym przedsiębiorcą reguluje art. 15 ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych. Zgodnie z art. 15 ust 1 tej ustawy:
1. Wierzyciel może przekazać do biura informacje gospodarcze o zobowiązaniu dłużnika niebędącego konsumentem wyłącznie wówczas, gdy są spełnione łącznie następujące warunki:
1) zobowiązanie powstało w związku z określonym stosunkiem prawnym, w szczególności z tytułu umowy związanej z wykonywaniem działalności gospodarczej;
2) łączna kwota wymagalnych zobowiązań dłużnika niebędącego konsumentem wobec wierzyciela wynosi co najmniej 500 złotych oraz są one wymagalne od co najmniej 30 dni;
3) upłynął co najmniej miesiąc od wysłania przez wierzyciela listem poleconym albo doręczenia dłużnikowi niebędącemu konsumentem do rąk własnych, na adres do doręczeń wskazany przez dłużnika niebędącego konsumentem, a jeżeli nie wskazał takiego adresu - na adres siedziby dłużnika lub miejsca wykonywania działalności gospodarczej, wezwania do zapłaty, zawierającego ostrzeżenie o zamiarze przekazania danych do biura, z podaniem firmy i adresu siedziby tego biura.
1a. Jeżeli umowa między wierzycielem a dłużnikiem niebędącym konsumentem, z której wynika zobowiązanie dłużnika, przewiduje możliwość wysłania dłużnikowi wezwania do zapłaty w formie elektronicznej na wskazany w umowie adres poczty elektronicznej dłużnika, warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, uważa się za spełniony, jeśli upłynął co najmniej miesiąc od wysłania wezwania do zapłaty zgodnie z postanowieniami umowy.
Sprzeciw wobec zamiaru przekazania danych do biura (sprzeciw do BIG, sprzeciw do BIK)
Dłużnik jednak obecnie został wyposażony w środki obrony przeciwko niezasadnym groźbom wpisania do BIG. Chodzi sprzeciw, który można wnieść zarówno wobec wierzyciela, jak i samego biura. Co do wierzyciela (czyli wzywającego Nas do zapłaty), art. 15a ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych wprowadza możliwość zgłoszenia przez dłużnika sprzeciwu, zarówno wtedy, gdy dłużnik jest konsumentem, jak i przedsiębiorcą.
Zgodnie z tym przepisem dłużnik, który otrzymał wezwanie do zapłaty, może zgłosić wierzycielowi sprzeciw wobec zamiaru przekazania danych do biura. Co jest istotne art. 15a ust 2 nakazuje, by wezwanie do zapłaty zawierało informację o możliwości zgłoszenia przez dłużnika sprzeciwu. Natomiast ust. 3 tego art. wymaga aby, wierzyciel, który nie uwzględnia sprzeciwu dłużnika kwestionującego istnienie zobowiązania w całości lub w części lub uznającego wierzytelność za przedawnioną w całości lub w części i przekazuje informację gospodarczą do biura, zawarł te dane w informacji gospodarczej przekazywanej do biura. Przepis jak widać niestety nie wprowadza procedury rozpatrywania sprzeciwu przez wierzyciela, ani też nie wprowadza konkretnych wymogów sprzeciwu. Zobowiązuje jednak wierzyciela, jeżeli ten mimo sprzeciwu, zdecyduje się na przekazanie informacji do biura, a dłużnik kwestionuje istnienie zobowiązania lub wskazuje, że zadłużenie jest przedawnione, to musi również i te informacje przekazać do biura. Jest to pewna wskazówka, co może być przedmiotem sprzeciwu – przedawnienie i kwestionowanie zadłużenia, ale nie są to jedyne podstawy sprzeciwu, te jednak podstawy zostaną przekazane do BIG.
Ponadto ustawa przewiduje także możliwość wniesienia sprzeciwu wprost do biura. Zgodnie z art. 21a w/w ustawy dłużnik może wnieść do biura sprzeciw dotyczący nieaktualności, nieprawdziwości, niekompletności lub przekazania lub przechowywania niezgodnie z ustawą informacji gospodarczych mających status informacji aktualnych. Dłużnik powinien udokumentować okoliczności uzasadniające sprzeciw. Przepis ten wprowadza także częściową procedurę postępowania w razie sprzeciwu, przewidując m.in. wstrzymanie ujawniania informacji gospodarczych objętych sprzeciwem na okres do 30 dni, w przypadku uzasadnionego przypuszczenia, że dotyczą one zobowiązania, które nie istnieje lub wygasło. Przepis jest dość obszerny, dlatego zachęcam do jego przeczytania, zwracając jednocześnie uwagę na ust 9 tego przepisu, zgodnie z którym szczegółowy tryb wnoszenia i rozpatrywania sprzeciwu oraz postępowania biura w przypadku otrzymania sprzeciwu określa regulamin. Co oznacza również konieczność weryfikacji regulaminu konkretnego biura.
Odpowiedzialność za przekazanie przez wierzyciela informacji gospodarczej do biura z naruszeniem przepisów i kary za przekazywanie nieprawdziwych informacji.
Opisana wyżej procedura, łącznie z wymaganiami wezwania do zapłaty, może wydawać się nie do końca zapewniająca ochronę „dłużnika” przed wpisaniem niezasadnych wierzytelności. Jednakże ustawa wprowadza odpowiednie przepisy mające zapewnić prawidłową realizację obowiązków nią wprowadzonych. Są to przepisy adresowane zarówno do biura, jak i wierzyciela. W niniejszym artykule powołam te przepisy, które dotyczą nierzetelnych wierzycieli.
Zgodnie z art. 44a ust 1. Ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych:
W przypadku przekazania przez wierzyciela informacji gospodarczej do biura z naruszeniem przepisów ustawy albo niezażądania przez wierzyciela aktualizacji albo usunięcia informacji gospodarczej mimo zaistnienia obowiązku jej aktualizacji albo usunięcia ponosi on odpowiedzialność wobec dłużnika niebędącego konsumentem na zasadach określonych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny lub ustawie z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz.U. z 2019 r. poz. 1010 i 1649).
Może więc ponosić wierzyciel odpowiedzialność cywilną, np. odszkodowawczą, ale tez wydaje się możliwe poszukiwanie ochrony w przepisach o dobrach osobistych osób prawnych, firmy. Warto też powołać w tym miejscu art. 17 f ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji:
1. Czynem nieuczciwej konkurencji jest przekazanie przez wierzyciela informacji gospodarczej do biura informacji gospodarczej z naruszeniem ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (Dz.U. z 2019 r. poz. 681 i 730) albo niezażądanie przez wierzyciela aktualizacji albo usunięcia informacji gospodarczej mimo zaistnienia obowiązku jej aktualizacji albo usunięcia zgodnie z tą ustawą.
2. Czynem nieuczciwej konkurencji jest nieusunięcie albo niedokonanie przez biuro informacji gospodarczej aktualizacji informacji gospodarczej w przypadkach, gdy ustawa, o której mowa w ust. 1, nakłada na biuro obowiązek usunięcia albo aktualizacji tej informacji.
W stosunku do konsumentów zakres odpowiedzialności wierzyciela określa art. 44b ust 1. w/w ustawy, zgodnie z którym:
W przypadku przekazania przez wierzyciela informacji gospodarczej do biura z naruszeniem przepisów ustawy albo niezażądania przez wierzyciela aktualizacji albo usunięcia informacji gospodarczej mimo zaistnienia obowiązku jej aktualizacji albo usunięcia ponosi on odpowiedzialność wobec dłużnika będącego konsumentem na zasadach określonych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny.
W tym przypadku również może wchodzić odpowiedzialność odszkodowawcza i przepisy o ochronie dóbr osobistych.
Ponadto ustawa przewiduje odpowiedzialność karną, a to m.in. art. 48 ust 1 w/w ustawy zgodnie, z którym kto przekazuje do biura nieprawdziwą informację gospodarczą, podlega grzywnie do 30 000 złotych.
Wobec tego ustawa przyznaje „dłużnikom” środki ochrony przed przekazywaniem nieprawdziwych informacji, zatem jeżeli wierzyciel w wezwaniu do zapłaty nieistniejącej wierzytelności , informuje nas o zamiarze przekazania informacji do BIG, w odpowiedzi na to wezwanie możemy go o jego obowiązkach i karach za ich naruszenie pouczyć.
Kontakt: Kancelaria Adwokacka w Katowicach, ul. Jagiellońska 24/2. Tel. 535 208 404.
Znajdź nas na FB Adwokat Katowice - Łukasz Witański i jeżeli artykuł Ci się spodobał polub moją stronę. Pokaże to zainteresowanie tematem, a postaram się go kontynuować przedstawiając sposoby usuwania wpisów z BIG.
mar 212020Czy osobie powracającej z zagranicy należy się wynagrodzenie chorobowe lub zasiłek chorobowy za czas kwarantanny?
Po wydaniu przez Ministra Zdrowia z dnia 13 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego pojawiły się wątpliwości czy osoby powracające z zagranicy, objęte kwarantanną z mocy prawa, a nie na podstawie decyzji administracyjnej mają prawo do zasiłków lub wynagrodzeń chorobowych.
Czy po ogłoszeniu stanu epidemii te wątpliwości są aktualne?
Dnia 20 marca 2020 r. Minister Zdrowia wydał rozporządzenie w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii. W szczególności rozporządzenie to reguluje obowiązkową kwarantannę dla osób przekraczających granicę Polski, a także zapisy dotyczące świadczeń za ten okres. Dnia 21 marca 2020 r. ZUS na swoich stronach potwierdził m.in., że „osoba, która przekracza granicę państwową, ma obowiązek odbycia obowiązkowej kwarantanny, która trwa 14 dni. W takiej sytuacji osobie, która jest objęta ubezpieczeniem chorobowym, np.:
pracownikowi (ubezpieczenie obowiązkowe),
zleceniobiorcy (ubezpieczenie dobrowolne),
osobie prowadzącej działalność pozarolniczą (ubezpieczenie dobrowolne),
przysługują świadczenia z tytułu choroby – wynagrodzenie za czas choroby wypłacane przez pracodawcę na podstawie art. 92 kodeksu pracy lub zasiłek chorobowy.”
(https://www.zus.pl/o-zus/aktualnosci/-/publisher/aktualnosc/1/swiadczenia-chorobowe-dla-osob-objetych-obowiazkowa-kwarantanna-po-przekroczeniu-granicy/3232315, data dostępu 21 marca 2020 r.)
Rozporządzenie to reguluje różnorakie obowiązki dla tych osób, ale równocześnie dla ich pracodawców, wprowadza przy tym określone terminy i procedury dotyczące wypłaty świadczeń pieniężnych, a także możliwości weryfikacyjne pracodawców.
Rozporządzenie określa również, gdzie przekazywane są dane osób przekraczających granicę.
Poniżej przedstawiam szczegółowe zapisy dotyczące w/w kwestii:
Pierwszy ogólny zapis rozporządzenia to § 1, który stanowi:
W okresie od dnia 20 marca 2020 r. do odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej ogłasza się stan epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2.
Obowiązki osób przekraczających granicę Polski określa § 2 ust 2 ( W okresie, o którym mowa w § 1, osoba przekraczająca granicę państwową, w celu udania się do swojego miejsca zamieszkania lub pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jest obowiązana):
- przekazać funkcjonariuszowi Straży Granicznej informację o: adresie miejsca zamieszkania lub pobytu, w którym będzie odbywać obowiązkową kwarantannę i numerze telefonu do kontaktu z tą osobą
- odbyć, po przekroczeniu granicy państwowej, obowiązkową kwarantannę, trwającą 14 dni, licząc od dnia następującego po przekroczeniu tej granicy. (§ 2 ust 2 pkt 2 Rozporządzenia).
- osoby te mogą też zostać obowiązane do wypełnienia kart lokacyjnych
Zatem licząc termin 14 dni zaczynamy od dnia następującego po przekroczeniu granicy.
Dane w/w osób, zgodnie z § 2 ust 2 pkt 5 są udostępniane organom Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Narodowemu Funduszowi Zdrowia, Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych, Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, wojewodom, Policji i operatorowi wyznaczonemu w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe.
Zgodnie z § 3 rozporządzenia § Obowiązek, o którym mowa w § 2 ust. 2 pkt 2, jest równoważny z obowiązkiem wynikającym z art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. Decyzji organu inspekcji sanitarnej nie wydaje się.
Jest to dość istotny zapis bowiem zgodnie z tym ostatnim przepisem ustawy (34 ust 2) osoby zdrowe, które pozostawały w styczności z osobami chorymi na choroby zakaźne podlegają obowiązkowej kwarantannie lub nadzorowi epidemiologicznemu, jeżeli tak postanowią organy inspekcji sanitarnej przez okres nie dłuższy niż 21 dni, licząc od ostatniego dnia styczności. Rozporządzenie zaś wprowadza obowiązek odbycia kwarantanny bez wydawania decyzji, z mocy prawa dla osób przekraczających granicę.
Obowiązki osób podlegających kwarantannie związane z zatrudnieniem i informowaniem pracodawcy.
Osoba odbywająca obowiązkową kwarantannę ma obowiązek poinformowania pracodawcy o jej odbywaniu za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności, w tym przez telefon Zgodnie z § 3 ust 3 rozporządzenia w celu wypłaty osobie odbywającej obowiązkową kwarantannę, za okres jej trwania, wynagrodzenia, o którym mowa w art. 92 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, lub świadczenia pieniężnego z tytułu choroby określonego w odrębnych przepisach, osoba ta, w terminie 3 dni roboczych od dnia zakończenia obowiązkowej kwarantanny, składa pracodawcy lub podmiotowi zobowiązanemu do wypłaty świadczenia pieniężnego z tytułu choroby pisemne oświadczenie potwierdzające odbycie obowiązkowej kwarantanny. Oświadczenie to można złożyć za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności.
Zgodnie z § 3 ust 4 rozporządzenia Płatnik składek, który nie jest obowiązany do wypłaty świadczenia pieniężnego z tytułu choroby niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni, przekazuje oświadczenie, o którym mowa w ust. 3, do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Oświadczenie to stanowi także dowód usprawiedliwiający nieobecność w pracy w okresie odbywania obowiązkowej kwarantanny, o której mowa w § 2 ust. 2 pkt 2. Oświadczenie to można złożyć za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności.
Natomiast zgodnie z § 3 ust 6 pracodawca lub podmiot zobowiązany do wypłaty świadczenia pieniężnego z tytułu choroby, o których mowa w ust. 3, może wystąpić do właściwego organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej w celu weryfikacji danych zawartych w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 3. Wystąpienie wymaga uzasadnienia
Wzór oświadczenia dostępny jest już na w/w stronie ZUSu. Zgodnie z § 3 ust 5. Oświadczenie powinno zawierać:
1) dane osoby, która odbyła obowiązkową kwarantannę, a to imię i nazwisko, numer PESEL, jeżeli go posiada, serię i numer paszportu, jeżeli był okazywany Straży Granicznej w ramach kontroli; 2) dzień rozpoczęcia odbywania obowiązkowej kwarantanny, i dzień jej zakończenia; 3) podpis osoby, która odbyła obowiązkową kwarantannę,
wrz 102019
Kontrola ZUS kobiety w ciąży - postępowania wyjaśniające.
Z uwagi na duże zainteresowanie poprzednim artykułem dotyczącym możliwości zatrudniania kobiet w ciąży i prowadzenia działalności gospodarczej przez kobiety w ciąży, a zapatrywaniem ZUS i sądów na te kwestię, przygotowałem kolejny artykuł dotyczący praktycznych kwestii – postępowanie wyjaśniające prowadzone przez ZUS.
Jakie pytania zadaje ZUS, komu i w jakim celu, a także dlaczego pytań tych nie można lekceważyć, a odpowiedzi mają istotne znaczenie.
Gdy do ZUS wpływa wniosek o wypłatę zasiłku chorobowego w czasie niezdolności do pracy przypadającą w okresie ciąży, u inspektorów i starszych inspektorów ZUS wzmaga się zapewne szczególna uwaga. Kod B budzi wiele wątpliwości urzędników, czego wynikiem jest wszczęcie postępowania wyjaśniającego, zmierzającego do wyjaśnienia czy kobieta, która jest w ciąży nie podjęła pozornego zatrudnienia w celu uzyskania zasiłku macierzyńskiego.
Szerzej na temat –pozorne/fikcyjne zatrudnienie kobiet w ciąży
W razie powyższych wątpliwości ZUS wszczyna postępowanie wyjaśniające, które stosunkowo często przyjmuje formę pisma wysyłanego do pracodawcy i pracownika z szeregiem pytań. Bardzo często adresaci pisma nie korzystają wówczas z pomocy adwokata, ale sami udzielają odpowiedzi, lekceważąc pismo w przeświadczeniu, że wystarczy napisać kilka ogólnych zdań wyjaśniających, gdyż jest to czysta formalność. Niestety nie jest. Tymczasem odpowiedzi są niezwykle istotne, gdyż mogą mieć znaczący wpływ zarówno na treść decyzji, jak i determinować przyszłe postępowanie sądowe. Kontrolowane osoby poszukują profesjonalnej pomocy dopiero po otrzymaniu niekorzystnej decyzji, wówczas trzeba złożyć od niej odwołanie i rozpocząć mogącą trwać kilka lat sądową batalię o swoje prawa, podczas gdy właściwie sporządzona odpowiedź mogła by przekonać organ, że umowa o pracę nie była pozorna.
Co sprawdza ZUS podczas kontroli?
Celem postępowanie wyjaśniającego jest ustalenie czy umowa o pracę była rzeczywiście wykonywana i czy zatrudnienie nie jest pozorne. Zazwyczaj ZUS prosi o udzielenie wyjaśnień w formie pisemnej i o dostarczenie wszelkich dokumentów związanych z zatrudnieniem wskazując przykładowy ich katalog. Zatem ZUS będzie najczęściej żądał:
1. Umowy o pracę – jest to podstawowy dokument, na podstawie którego ustala się treść stosunku pracy, ważny jest zwłaszcza zakres obowiązków. W razie zakwestionowania stosunku pracy to właśnie wykonywania obowiązków wynikających z zakresu obowiązków z umowy o pracę należy udowodnić.
2. Zaświadczenie lekarskie o zdolności do podjęcia pracy,
3. Zaświadczenia o odbyciu szkolenia BHP,
4. Podpisanych list obecności,
5. List płac, potwierdzeń przelewów wynagrodzenia lub jej wypłaty gotówkowej,
6. Dokumentów potwierdzających fakt wykonywania pracy. – najistotniejszą okolicznością, którą należy wykazać, jeżeli chcemy udowodnić brak pozorności zatrudnienia (pozorność to okoliczność faktyczna), to fakt rzeczywistego wykonywania pracy, zatem moim zdaniem jest to najważniejsza część i wymaga omówienie w osobnym poście.
Ponadto ZUS będzie się starał ustalić następujące kwestie:
1. Czy stanowisko jest nowoutworzone, czy przeprowadzano postępowanie rekrutacyjne (ZUS może domagać się przedstawienie przez pracodawcę listu intencyjnego i CV złożonego przez pracownika), jakie były okoliczności związane z zawarciem umowy o pracę,
2. Czy ktoś poprzednio zajmował dane stanowisko, kto w razie nieobecności przejął obowiązki kobiety,
Natomiast ZUS będzie ustalał też, już prawdopodobnie we własnym zakresie, następujące kwestie
3. Czy nastąpiło prawidłowe i terminowe zgłoszenie do ubezpieczenia,
4. Czy zatrudniającym jest członek rodziny – np. gdy zatrudniającym jest spółka ZUS sprawdza kto jest udziałowcem, członkiem zarządu, prokurentem, jeżeli udziałowcem jest inna spółka to również bada jej powiązania kapitałowo – osobowe.
Oczywiście oprócz wskazanych w piśmie ZUS dokumentów możemy składać także inne, które dowodzą świadczenia pracy czy kwalifikacji do jej wykonywania, w tym certyfikatów, zaświadczenia o szkoleniach. Jeżeli ogłoszenie o naborze na dane stanowisko było zamieszczone w prasie lub Internecie, można przedłożyć dowody publikacji. Wypada zaznaczyć, że niektóre negatywne ustalenia ZUS, np. fakt późniejszego złożenie zgłoszenia, brak badań lekarskich, brak szkolenia stanowiskowego, same z siebie nie przesądzają o pozorności zatrudnienia. Niemniej jednak wzbudzą podejrzenia ZUS i mogą stanowić podstawę decyzji o niepodleganiu ubezpieczeniu. Należy pamiętać, że sąd będzie badał wszystkie okoliczności związane z zatrudnieniem i choć najważniejszy jest fakt rzeczywistego świadczenia pracy, to terminowe zgłoszenie do ubezpieczenia, szkolenia BHP i badania lekarskie przemawiają na korzyść pracowników. Niemniej jednak nawet prawidłowe zgłoszenie i badania nie są najważniejsze. Najważniejsze jest rzeczywiste świadczenie pracy, które w razie zakwestionowania zatrudnienia należy udowodnić. Postępowanie wyjaśniające odbywa się na podstawie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, zatem generalnie możliwa jest rozprawa i przesłuchanie świadków, ale praktycznie raczej się to nie zdarza. W każdym razie ZUS może w piśmie zapytać o osoby, które są świadkami wykonywania pracy.
Kancelaria Adwokacka Adwokata Łukasza Witańskiego z Katowic, świadczy pomoc prawną również na odległość na terenie całej Polski, w razie pytań zapraszam do kontaktu.
This article discusses control conducted by ZUS. Appeal on decisions taken by ZUS (The Social Insurance Institution).
Kontakt: Kancelaria Adwokacka w Katowicach, ul. Jagiellońska 24/2. Tel. 535 208 404.
Znajdź nas na FB: Adwokat Katowice Łukasz Witański i wystaw LIKE jeżeli post okazał się przydatny. Pokaże to czy post był ciekawy i czy kontynuować tę tematykę.
kwi 232019
Duży popyt na usługi remontowe i trudności ze znalezieniem fachowca poprawiły znacznie sytuację osób wykonujących prace remontowe. Ich sytuacja negocjacyjna jest często lepsza niż osób zamawiających prace remontowe. To z kolei prowadzić może do nadużyć ze strony fachowców, zawierania przez nich większej ilości umów niż dostępne moce przerobowe, niedbałego i nieterminowego wykonywania pracy. Klientowi przysługuje określone prawa i środki zaradcze, jednakże są one uzależnione od rodzaju umowy, etapu wykonywania prac. Klienci wielokrotnie będą też zmuszeniu dokonać jednego z przysługujących, zazwyczaj alternatywnych uprawnień przysługujących na określonym etapie, co nie jest zadaniem łatwym, zwłaszcza w sytuacji, że obowiązujące przepisy nie są dostosowane do wielości możliwych stanów faktycznych, na co postaram się zwrócić uwagę w dalszej części pracy. W dalszej części zostanie wskazany wykaz głównych uprawnień, natomiast ich szczegółowe omówienie nastąpi w dalszych postach.
Umowa o przeprowadzenie remontu. Czy jest konieczna w formie pisemnej i jakiego rodzaju to umowa? Zle wykonany remont bez umowy.
Umowa o przeprowadzenie remontu, w zależności od rodzaju remontu może przybierać formę umowy o dzieło lub umowy o roboty budowlane - przepisy dotyczące umowy o roboty budowlane stosuje się odpowiednio do umowy o wykonanie remontu budynku lub budowli (art. 658 k.c.). Niejednokrotnie trudno ściśle ustalić, z którym rodzajem umowy mamy do czynienia. W niniejszym opracowaniu przedstawię regulacje dotyczące umów remontowych, które należy kwalifikować jako umowy o dzieło. Będą to umowy z mniejszym zakresem prac remontowych, mających charakter raczej prac wykończeniowych. Umowa o dzieło nie wymaga formy pisemnej, natomiast umowa o roboty budowlane powinna być stwierdzona pismem. Pomimo tego, że umowa o dzieło nie wymaga formy pisemnej i najczęściej przy remontach mieszkań strony w praktyce nie zawierają umów na piśmie, to w mojej ocenie należy każdorazowo zawrzeć umowę na piśmie, zwłaszcza w celach dowodowych. Istotne jest w niej określenie przedmiotu umowy i terminu wykonania dzieła. Większość uprawnień, które przysługują klientowi związana jest z należytym wykonaniem umowy, a precyzyjne określenie przedmiotu, zakresu prac umożliwia stwierdzenie czy umowa była należycie wykonana.
Osobiste wykonywanie dzieła.
W praktyce często dochodzi do sytuacji, w których umowa o przeprowadzenie prac remontowych jest zawarta z szefem ekipy remontowej, który pochwalił się swoimi wyjątkowymi umiejętnościami i wykazał wiedzą, czym zdobył nasze zaufanie, a następnie do remontu przystępuje grupa jego pracowników, do których nie mamy już takiego zaufania. Praktyczna uwaga - zasadą jest brak obowiązku osobistego wykonania dzieła, chyba że umowa stanowi inaczej lub wynika to z osobistego charakteru dzieła jak np. namalowanie obrazu przez artystę. Jeżeli więc chcemy, by określona osoba osobiście wykonywała remont, zadbajmy o to wpisując taki obowiązek do umowy.
Uprawnienia na etapie wykonywania umowy:
1. Wadliwe wykonywanie remontu.
Zgodnie z art. 636 § 1 kodeksu cywilnego jeżeli przyjmujący zamówienie wykonywa dzieło w sposób wadliwy albo sprzeczny z umową, zamawiający może wezwać go do zmiany sposobu wykonania i wyznaczyć mu w tym celu odpowiedni termin. Po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu zamawiający może od umowy odstąpić albo powierzyć poprawienie lub dalsze wykonanie dzieła innej osobie na koszt i niebezpieczeństwo przyjmującego zamówienie.
Zatem już na etapie przeprowadzenia prac remontowych może zostać dostrzeżone sprzeczne z umową lub wadliwe wykonywanie umowy. Przepis ten wprowadza jednakże konkretną kolejność działań, które powinien podjąć klient. Najpierw należy wezwać do zmiany sposobu wykonania dzieła, w którym konieczne jest określenie zakresu żądanych zmian i wyznaczyć w tym celu określony termin. Jak wspomniałem wyżej, by nie wywoływać wątpliwości interpretacyjnych, co do tego czy wykonywanie dzieła jest sprzeczne z umową, wyjątkowo istotne wydaje się sporządzenie pisemnej umowy, w której strony szczegółowo określą na czym prace remontowe mają dokładnie polegać.
Ważne jest by zachować w/w kolejność i dopiero po bezskutecznym upływie terminu podjąć decyzję bądź o odstąpieniu umowy bądź o powierzeniu poprawienia innej osobie.
2. Nieterminowe wykonywanie remontu.
Nieterminowe wykonywania prac nie uzasadnia odstąpienia od umowy na podstawie w/w art. 636 k.c. Podstawą do odstąpienia umowy jest w tym wypadku art. 635 k.c., zgodnie z którym jeżeli przyjmujący zamówienie opóźnia się z rozpoczęciem lub wykończeniem dzieła tak dalece, że nie jest prawdopodobne, żeby zdołał je ukończyć w czasie umówionym, zamawiający może bez wyznaczenia terminu dodatkowego od umowy odstąpić jeszcze przed upływem terminu do wykonania dzieła.
W tym wypadku nie jest konieczne wyznaczanie dodatkowego terminu. Przepis nie wskazuje jakie mogą być możliwe przyczyny opóźnień, ale w doktrynie przyjmuje się, że chodzi o przyczyny leżące po stronie wykonawcy. Wykonanie prawa do odstąpienia od umowy rodzi doniosły praktyczny problem, a mianowicie czy wskutek odstąpienia od umowy wygaszają kary umowne. Stanowisko, że wygasają przyjął m.in. Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 27 lutego 2001 r. w sprawie I ACa 981/00, w którego uzasadnieniu wskazano m.in.:
„Zgodnie z art. 484 KC kolejną przesłanką dochodzenia kary umownej jest niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania przez dłużnika. Strony powinny określić w umowie uchybienia, które spowodują zapłatę kary. W § 5 ust. 1 umowy strony ustaliły karę umowną za niedotrzymanie końcowego terminu wykonania pracy, liczoną zależnie od liczby dni, a więc karę za zwłokę. Nie jest to więc kara za całkowite niewykonanie zobowiązania, lecz za nienależyte (opóźnione) wykonanie. Skoro wskutek odstąpienia od umowy nie doszło do wykonania zobowiązania (zobowiązanie wygasło), nie można żądać kary umownej.”
Wobec powyższego, jeżeli w umowie zastrzeżono kary umowne za niedotrzymanie terminu, odstąpienie od umowy z uwagi na nieterminowe wykonywanie prac wymaga dokładnego zastanowienia.
Uprawnienia po wykonaniu umowy:
1. Uprawnienia związane z odbiorem dzieła.
Zgodnie z art. 643 k.c. zamawiający obowiązany jest odebrać dzieło, które przyjmujący zamówienie wydaje mu zgodnie ze swym zobowiązaniem. Na podstawie art. 642 § 1 k.c. w braku odmiennej umowy przyjmującemu zamówienie należy się wynagrodzenie w chwili oddania dzieła. Na podstawie § 2 jeżeli dzieło ma być oddawane częściami, a wynagrodzenie zostało obliczone za każdą część z osobna, wynagrodzenie należy się z chwilą spełnienia każdego ze świadczeń częściowych. Wobec tego z art. 643 k.c. wynika obowiązek odbioru dzieła wówczas, gdy przyjmujący zamówienie oddaje dzieło zgodnie ze swym zobowiązaniem. Odebranie dzieła jest jednym z najbardziej problematycznych kwestii związanych w umowo o dzieło. Przede wszystkim dlatego, że strony, zwłaszcza przy mniejszych remontach, nie zdają sobie sprawy z tego obowiązku. Odbiór dzieła, nawet wadliwego rodzi natomiast określone skutki, w tym obowiązek zapłaty wynagrodzenia. Orzecznictwo przy tym często przyjmuje, że do odbioru doszło w sposób dorozumiany, nawet wówczas, gdy umowa przewidywała obowiązek sporządzenia pisemnego protokołu odbiorczego. Kwestie związane z odbiorem dzieła i związane z nim orzecznictwo stosunkowo szeroko omówił Sąd Najwyższy w Postanowieniu z dnia 17 kwietnia 2015 r. w sprawie III CZP 8/15, w którym wskazał m.in., że „ tych względów zachodzą podstawy do odmowy udzielenia odpowiedzi na przedstawione zagadnienie prawne. Tym bardziej w sytuacji, w której z jednej strony przedstawione zagadnienie prawne było przedmiotem wielokrotnych i jednolitych wypowiedzi Sądu Najwyższego - zgodnie z którymi zamawiający może odmówić odebrania dzieła i zapłaty wynagrodzenia, gdy w chwili oddania dzieło ma wady istotne (por. wyrok z dnia 26 lutego 1998 r., I CKN 520/97, OSNC 1998, nr 10, poz. 167, z dnia 14 lutego 2007 r., II CNP 70/06, z dnia 18 stycznia 2012 r., II CSK 213/11, OSNC-ZD 2013, B, 31, z dnia 23 sierpnia 2012 r., II CSK 21/12 oraz z dnia 27 listopada 2013 r., V CSK 544/12) - a z drugiej strony, Sąd drugiej instancji nie przedstawił wystarczająco ważkich argumentów uzasadniających zmianę przyjmowanego w orzecznictwie stanowiska”.
W wyroku tym SN przedstawia również rozważanie co do wad nieistotnych.
Ponownie terminem wady istotnej posłużył się Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 5 lipca 2017 r., w sprawie V ACa 924/16:
„Przepis art. 643 KC nie nakłada na zamawiającego obowiązku odebrania dzieła, jeżeli jest ono dotknięte wadą istotną, czyniącą je niezdatną do zwykłego użytku, lub sprzeciwiającą się wyraźnie umowie. Jeżeli jednak pomimo istnienia wady zamawiający dzieło odbiera, ciąży na nim obowiązek zapłaty wynagrodzenia, co nie pozbawia go możliwości wykazywania, że doszło do nienależytego wykonania umowy, w związku z czym obowiązek ten wyraża się niższą kwotą, a nawet, że w ogóle nie istnieje (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 sierpnia 2012 r., sygn. akt II CSK 21/12).”
Zatem wady istotne umożliwiają odmowę odbioru dzieła i zapłaty wynagrodzenia. Jednakże charakter odbioru dzieła jest przedmiotem sporów, a w praktyce w/w teoretyczne rozważania mogą budzić poważne wątpliwości, wobec czego każdorazowo przesądzające będą okoliczności konkretnego przypadku. Kontrowersje związane są również z odbiorem dzieła, które ma wady, o których w momencie odbioru wie klient i wpływem tego na uprawnienia z tytułu rękojmi.
2. Rękojmia za wady dzieła.
Na wstępie należy wyraźnie podkreślić, że nastąpiło uchylenie przepisu art. 637 k.c., który w szczegółowy sposób określał kolejność i zakres uprawnień z rękojmi. Obecnie kwestię rękojmi za wady dotyczące prac remontowych określa art. 638 k.c., zgodnie z którym, do odpowiedzialności za wady dzieła stosuje się odpowiednio przepisy o rękojmi przy sprzedaży. Odpowiedzialność przyjmującego zamówienie jest wyłączona, jeżeli wada dzieła powstała z przyczyny tkwiącej w materiale dostarczonym przez zamawiającego.
Odpowiedzialność z tytułu rękojmi uzależniona jest od wystąpienia wady dzieła i należy odpowiednio stosować przepisy rękojmi przy sprzedaży.
Podstawowe informację dotyczące rękojmi przy sprzedaży zostały omówione w następujących artykułach:
10 rzeczy, które kupujący powinien wiedzieć o wadach rzeczy i rękojmi
Rękojmia między przedsiębiorcami
Zgodnie z powyższym przepisem do rękojmi za wady dzieła stosuje się odpowiednio przepisy o rękojmi przy sprzedaży. Oznacza to, że przepisy te można stosować wprost, ale tez z odpowiednimi modyfikacjami, albo natura umowy o dzieło uniemożliwia w ogóle stosowanie tych przepisów. Tytułem przykładu można wskazać na art. 557 § 1 k.c., zgodnie z którym sprzedawca jest zwolniony od odpowiedzialności z tytułu rękojmi, jeżeli kupujący wiedział o wadzie w chwili zawarcia umowy. W chwili zawarcia umowy o dzieło nie istnieje jeszcze dzieło zatem nie można przyjąć, że kupujący może wiedzieć o jego wadach. Nie wydaje się też zasadnym przyjęcie, że wszystkie uprawnienia z tytułu rękojmi przysługują w stosunku do umów o dzieło. O ile nie ma wątpliwości, że przysługują uprawnienia do odstąpienia od umowy w razie istotności wady, czy uprawnienie do złożenia oświadczenia o obniżeniu ceny (w tym wypadku wynagrodzenia), a także żądania usunięcia wady (choć w danych realiach może być to niemożliwe), o tyle żądanie wymiany rzeczy na wolnych od wady wydaje się raczej nieprawdopodobne do skutecznego zrealizowania w stosunku do umowy o dzieło dotyczących prac remontowych.
Wykonawca nie odpowiada za wady dzieła, jeżeli powstały one z przyczyny tkwiącej w materiale dostarczonym przez zamawiającego, niemniej jednak należy zaznaczyć, że gdy materiał dostarczony przez zamawiającego nie nadaje się do prawidłowego wykonania dzieła, przyjmujący zamówienie powinien zawiadomić o tym zamawiającego.
Kwestię związane z rękojmią w przypadku umowy o dzieło wydają się bardziej skomplikowane niż przy umowie sprzedaży i wymagają osobnego omówienia, co nastąpi w innym artykule. Dotyczy to zwłaszcza odpowiedniego stosowania przepisów o rękojmi przy sprzedaży i odmienności umowy o dzieło, zwłaszcza w przypadku prac remontowych , kwestii związanych z odbiorem umowy o dzieło. Wypada też zwrócić uwagę na możliwość dochodzenia odszkodowań na zasadach ogólnych, co też związane jest z przepisami o rękojmi.
Z powyższego wynika, jak niezwykle ważne może okazać się sporządzenie pisemnej umowy, zwłaszcza precyzyjnego oznaczenia dzieła i terminu wykonania. Właściwie sporządzona umowa pozwoli zapobiec negatywnym konsekwencjom lub przynajmniej je ograniczyć w myśl zasady, że lepiej zapobiegać niż leczyć.
sie 092018
Roszczenia za zmarnowany urlop
Sezon urlopowy wciąż trwa, ale wielu z Was wróciło już z wakacji. Wymarzony wyjazd był jednak nie tak udany, jak sobie wyobrażaliśmy oglądając kolorowe foldery ze zdjęciami rajskich zakątków tego świata. Zamiast jednak pięknego widoku niebiańskich plaż, przez okno wdzierał się przykry pejzaż hotelowego śmietnika wraz z jego zapachem. Uroczy pokój z bajkowego folderu okazał się zatęchłą ruderą. Zaczynacie zapewne szukać jakie przysługują roszczenia za zepsuty urlop, przeszukując blogi i witryny internetowe. UWAGA OD 1 LIPCA 2018 r. weszła w życie nowa ustawa i większość internetowych porad stało się częściowo nieaktualnych.
Dotychczas główną podstawą prawną roszczeń przeciwko organizatorowi turystyki był art. 11a ust. 1 Ustawy o usługach turystycznych z dnia 29 sierpnia 1997 r. Z dniem 1 lipca 2018 r. ustawa ta zmieniła nazwę na ustawę o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych, ale też art. 11 a został uchylony przez ustawę O IMPREZACH TURYSTYCZNYCH I POWIĄZANYCH USŁUGACH TURYSTYCZNYCH z dnia 24 listopada 2017 r. Właśnie ta ostatnia ustawa od dnia 1 lipca reguluje materię związane z ochroną klientów i ich prawami.
Zatem obecnie główne uprawnienia i roszczenia klientów zostały uregulowane w ustawie o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych z dnia 24 listopada 2017 r., zwłaszcza w rozdziale 7, w m.in. następujących przepisach (polecam przeczytanie całego rozdziału):
Art. 48
1. Organizator turystyki ponosi odpowiedzialność za wykonanie usług turystycznych objętych umową o udział w imprezie turystycznej, bez względu na to, czy usługi te mają być wykonane przez organizatora turystyki, czy przez innych dostawców usług turystycznych.
2. Podróżny zawiadamia organizatora turystyki niezwłocznie, w miarę możliwości w trakcie trwania imprezy turystycznej, z uwzględnieniem okoliczności danej sprawy, o stwierdzeniu niezgodności.
3. Jeżeli którakolwiek z usług turystycznych nie jest wykonywana zgodnie z umową o udział w imprezie turystycznej, organizator turystyki usuwa niezgodność, chyba że jest to niemożliwe albo wiąże się z kosztami, które są niewspółmiernie wysokie w stosunku do zakresu niezgodności i wartości usług turystycznych, których one dotyczą. W przypadku nieusunięcia niezgodności przepisy art. 50 stosuje się odpowiednio.
4. Jeżeli organizator turystyki nie usunie niezgodności w rozsądnym terminie wyznaczonym przez podróżnego, podróżny może dokonać tego sam i wystąpić o zwrot poniesionych, niezbędnych wydatków. Podróżny nie jest zobowiązany do wyznaczenia terminu, jeżeli organizator odmówi usunięcia niezgodności lub gdy z okoliczności wynika, że niezgodność powinna być usunięta niezwłocznie.
5. Organizator turystyki, który w czasie trwania danej imprezy turystycznej nie wykonuje przewidzianych w umowie o udział w imprezie turystycznej usług stanowiących istotną część tej imprezy, jest obowiązany, bez obciążania podróżnego dodatkowymi kosztami, wykonać w ramach tej imprezy odpowiednie świadczenia zastępcze, również w przypadku, gdy uzgodniony w umowie o udział w imprezie turystycznej powrót podróżnego do miejsca rozpoczęcia podróży nie został zapewniony.
6. Jeżeli jakość świadczeń zastępczych jest niższa od jakości usługi określonej w programie imprezy turystycznej, organizator turystyki przyznaje podróżnemu odpowiednie obniżenie ceny imprezy turystycznej.
7. Podróżny może odrzucić zaproponowane świadczenia zastępcze tylko wtedy, gdy nie są one porównywalne z tym, co zostało uzgodnione w umowie o udział w imprezie turystycznej, lub jeżeli przyznana obniżka ceny jest nieodpowiednia.
8. W przypadku gdy niezgodność istotnie wpływa na realizację imprezy turystycznej, a organizator turystyki nie zdoła usunąć tej niezgodności w rozsądnym terminie wyznaczonym przez podróżnego, podróżny ma prawo do rozwiązania umowy o udział w imprezie turystycznej bez opłaty za jej rozwiązanie.
9. Jeżeli impreza turystyczna obejmuje transport podróżnych, organizator turystyki zapewnia powrót podróżnego do kraju równoważnym środkiem transportu niezwłocznie i bez obciążania podróżnego dodatkowymi kosztami. Przepisy art. 50 stosuje się odpowiednio.
10. Jeżeli nie jest możliwe zaproponowanie świadczeń zastępczych lub podróżny je odrzuci zgodnie z ust. 7, wówczas podróżny jest uprawniony do uzyskania obniżenia ceny lub odszkodowania, lub zadośćuczynienia, bez rozwiązywania umowy o udział w imprezie turystycznej.
11. W przypadku gdy niemożliwe jest zapewnienie powrotu podróżnego do kraju zgodnie z umową o udział w imprezie turystycznej z powodu nieuniknionych i nadzwyczajnych okoliczności, organizator turystyki ponosi koszty niezbędnego zakwaterowania podróżnego, w miarę możliwości o kategorii równoważnej do określonej w umowie o udział w imprezie turystycznej, przez okres do 3 nocy.
12. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 11, nie wyłącza stosowania przepisów korzystniejszych w tym zakresie.
13. Organizator turystyki nie może powoływać się na nieuniknione i nadzwyczajne okoliczności w celu ograniczenia odpowiedzialności, o której mowa w ust. 11 i 12, jeżeli przedsiębiorca świadczący usługi transportowe nie może powoływać się na takie okoliczności na podstawie innych przepisów.
ORAZ W
Art. 50
1. Podróżnemu przysługuje obniżka ceny za każdy okres, w trakcie którego stwierdzono niezgodność, chyba że została ona spowodowana wyłącznym działaniem lub zaniechaniem podróżnego.
2. Podróżnemu przysługuje odszkodowanie lub zadośćuczynienie za poniesione szkody lub krzywdy, których doznał w wyniku niezgodności. Organizator turystyki niezwłocznie wypłaca odszkodowanie lub zadośćuczynienie.
3. Podróżnemu nie przysługuje odszkodowanie lub zadośćuczynienie za niezgodność w przypadku, gdy organizator turystyki udowodni, że:
1) winę za niezgodność ponosi podróżny;
2) winę za niezgodność ponosi osoba trzecia, niezwiązana z wykonywaniem usług turystycznych objętych umową o udział w imprezie turystycznej, a niezgodności nie dało się przewidzieć lub uniknąć;
3) niezgodność została spowodowana nieuniknionymi i nadzwyczajnymi okolicznościami.
4. Roszczenia, o których mowa w ust. 1 i 2, przedawniają się z upływem 3 lat.
5. Jeżeli przepisy szczególne ograniczają zakres albo warunki, na jakich odszkodowanie lub zadośćuczynienie jest wypłacane przez dostawcę usług turystycznych, które są częścią imprezy turystycznej, takie same ograniczenia stosuje się do organizatora turystyki.
6. W przypadkach innych, niż określone w ust. 5, w umowie o udział w imprezie turystycznej organizator turystyki może ograniczyć odszkodowanie, jakie ma zostać wypłacone przez organizatora, o ile ograniczenie to nie dotyczy szkody na osobie lub szkody spowodowanej umyślnie lub w wyniku niedbalstwa i wynosi nie mniej niż trzykrotność całkowitej ceny imprezy turystycznej.
7. Obniżka ceny, o której mowa w ust. 1, odszkodowanie lub zadośćuczynienie, o których mowa w ust. 2, podlegają odpowiedniemu obniżeniu w przypadku skorzystania przez podróżnego z obniżenia ceny lub odszkodowania, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającym wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającym rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.Urz. UE L 46 z 17.02.2004, str. 1), rozporządzeniu (WE) nr 1371/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącym praw i obowiązków pasażerów w ruchu kolejowym (Dz.Urz. UE L 315 z 03.12.2007, str. 14), rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 392/2009 z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie odpowiedzialności przewoźników pasażerskich na morskich drogach wodnych z tytułu wypadków (Dz.Urz. UE L 131 z 28.05.2009, str. 24), rozporządzeniu (UE) nr 1177/2010 i rozporządzeniu (UE) nr 181/2011 albo w innych przepisach.
8. Organizatorowi t urystyki przysługuje roszczenie w stosunku do każdej osoby trzeciej, która przyczyniła się do zdarzenia powodującego obniżkę ceny, o której mowa w ust. 1, lub skutkującego koniecznością wypłaty odszkodowania lub zadośćuczynienia, o których mowa w ust. 2.
szerzej na temat: Reklamacja usługi turystycznej w świetle ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych
cze 072018
RODO to Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)*, zawierające 99 artykułów, poprzedzonych 173 uwagami, stosowane bezpośrednio także w Polsce, które reguluje m.in. obowiązki przedsiębiorców przetwarzających dane osobowe osób fizycznych, jednocześnie statuując uprawnienie osób fizycznych wobec przedsiębiorców przetwarzających ich dane osobowe. I tak:
1. RODO chroni dane osobowe osób fizycznych, obowiązki nakłada głównie na przedsiębiorców.
2. RODO wprowadza pojęcie Administratora, administrator oznacza osobę fizyczną lub prawną, organ publiczny, jednostkę lub inny podmiot, który samodzielnie lub wspólnie z innymi ustala cele i sposoby przetwarzania danych osobowych (art. 4 RODO), administratorem jest więc głównie przedsiębiorca, który zbiera dane i decyduje o tym jak je wykorzystywać (ale także osoba fizyczna, która nie prowadzi działalności też może być administratorem, jeżeli np. danych nie przetwarza tylko na użytek domowy lub osobisty).
3. RODO wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich (art. 99 RODO).
4. RODO wprowadza szeroką definicję danych osobowych (art. 4 RODO) i ich przetwarzania (art. 4 RODO), zatem bezpieczniej przyjąć generalną zasadę, że RODO ma zastosowanie do każdego przedsiębiorcy, czy to spółek czy osób fizycznych, które zbierają od osób fizycznych jakiekolwiek dane osobowe.
5. RODO nie dotyczy więc tylko sklepów internetowych, operatorów telekomunikacyjnych, szpitali i poradni, ale także zwykłych sklepów, które przyjmują np. reklamację, zbierając imię i nazwisko klienta, żeby zawiadomić go o sposobie rozpatrzenia reklamacji; usługobiorców, którzy zbierają dane osobowe potrzebne do wykonania umowy; firm, które wykonują jakiekolwiek usługi w domu klienta, potrzebują zatem jego adresu; przedsiębiorcy zatrudniający chociażby jednego pracownika, czy dysponujący danymi osób świadczących usługi na podstawie umów cywilnoprawnych.
6. Czyli jeżeli jesteś przedsiębiorcą to z bardzo dużym prawdopodobieństwem możesz założyć, że RODO dotyczy także Ciebie.
7. Prowadzisz szkolenia, kursy, treningi i zbierasz dane, zwłaszcza dzieci, a także ich wizerunki- też obowiązuje Cię RODO.
8. Jakie obowiązki nakłada RODO? Przede wszystkim informacyjne – art. 13 RODO i obowiązki zawiązane z zapewnieniem bezpieczeństwa przetwarzania, w tym przechowywania danych – art. 32 RODO, są to typowe obowiązki dla mniejszych przedsiębiorców, większe podmioty, lub podmioty przetwarzające określone kategorie danych mają obowiązków więcej, np. prowadzenie rejestrów czynności przetwarzania, dokonania oceny skutków dla ochrony danych, czy wyznaczenie inspektora ochrony danych.
9. Każdy administrator ma też obowiązek zgłaszania naruszeń organowi nadzorczemu, chyba że jest mało prawdopodobne, by naruszenie to skutkowało ryzykiem naruszenia praw lub wolności osób fizycznych (art. 33 RODO).
* ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych).
Adwokat Łukasz Witański
Klauzula informacyjna RODO wzór
Adwokat Katowice - Łukasz Witański strona główna
cze 062018
Serdecznie witam na blogu adwokata Łukasza Witańskiego.
Przedmiotem moich zainteresowań jest szeroko pojęte prawo cywilne, także w kontekście nowych technologii i wyzwań jakie są stawiane, nie zawsze nadążającemu za rozwojem technologii prawu. Wpisy na blogu podzielę na dwie kategorie, w pierwszej, zaczynającej się wpisem "W prostych słowach o..." będę publikował artykuły, starające się w jasny i przystępny sposób, wytłumaczyć zagadnienia prawne z obszaru prawa cywilnego i gospodarczego, zarówno bieżące, jak i te "ponadczasowe". Postaram się w tej kategorii publikować posty zrozumiałe dla ludzi, którzy nie mają bliższych kontaktów z prawem, ale zmusiły ich do tego okoliczności. Jako wieloletni pracownik Sądu Okręgowego, wiem z doświadczenia jak wielkim problemem staje się dla ludzi, wypełnienie, często zawiłych, sądowych wezwań do uzupełnienia braków formalnych pism procesowych, zwłaszcza pozwów, zażaleń i apelacji i postaram się choć w części wytłumaczyć te zagadnienia w prostych słowach. Druga kategoria wpisów będzie z kolei dotyczyła raczej zawiłych kwestii prawnych i nakierowana będzie na wywołanie dyskusji, która pomogłaby rozwiązać konkretny problem prawny.
Adwokat Łukasz Witański
www.adwokatwitanski.pl
